Tak mi przykro, że aż wcale !

Na początku był ból. Ogromny,

niewyobrażalny ból, łzy, popękane serce i

mnóstwo smutnych piosenek, królujących 

na mojej liście najczęściej odtwarzanych.

Później złość. Złość na niego, na to

jak się zachował i że wszystko zniszczył.

Odizolowanie się od świata i wymazywanie

z pamięci wszystkiego, co dotyczyło

i przypominało jego. Teraz ? Akceptacja.

Poddanie się i tylko walczę z szybkością

bicia mojego serca, gdy staję się dostepny.

I tylko walczę ze wspomnieniami,

których jest za dużo...